Φαγητό και ποτό στο Παρίσι

Αν και ο Ναπολέον δήλωνε περήφανα ότι κάθε γεύμα του διαρκούσε 18 λεπτά, σπάνια θα σας συμβεί το ίδιο στο Παρίσι, δεν το θέλετε άλλωστε. Παρ’ ότι τα ατέλειωτα παραδοσιακά γεύματα έχουν δώσει την θέση τους σε σύγχρονες μπρασερί και μπιστρό, όπου μπορείτε να γευτείτε γνήσια Γαλλική κουζίνα σε λογικές τιμές, όπου Παρισινοί εξακολουθούν να απολαμβάνουν τα γεύματα τους και αφιερώνουν ακόμη πολύ χρόνο και χρήμα σε αυτά.Σημαντικά είναι επίσης και τα πάμπολλα wine bars που προσφέρουν εξαίσια κρασιά με το ποτήρι. Θορυβώδη και απολαυστικά, είναι μια ευκαιρία να γευτείτε με την παρέα σας τυριά και καπνιστά Γαλλικά εδέσματα, συνοδευμένα από πιάτα της ημέρας σε τιμές που θα σας επιτρέψουν να επιστρέψετε στο ξενοδοχείο σας με ταξί.

Εστιατόρια θα βρείτε στην περιοχή από το 17ο έως το 8ο απαρτμάν, όπου βρίσκεται η καρδιά της Παρισινής γαστρονομίας, με πολλούς διαπρεπείς σεφ και τα εστιατόρια τους. Για κάτι ποιο λογικό σε τιμές, κατευθυνθείτε προς την περιοχή Μαρέ, όπου οι απόκεντροι δρόμοι είναι γεμάτοι γαστρονομικές εκπλήξεις. Η Ρυ ντε Ροζιέ στην εβραϊκή συνοικία, ενώ στους γύρω δρόμους θα βρείτε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία εστιατορίων με προσιτές τιμές. Στο Σεν Πωλ, η Ρυ Φρανσουά Μιρόν διαθέτει μερικά παλιά στέκια, ενώ η Πυ ντυ Πον Λουί Φιλίπ θα σας οδηγήσει σε εστιατόρια με ψαρικά σε μια επαρχιακού στυλ ατμόσφαιρα δίπλα στο Σηκουάνα. Το Μονπαρνάς είναι παραδοσιακά το κέντρο θαλασσινών του Παρισιού, μιας και έρχονται απ’ευθείας από την Βρετάνη και την Νορμανδία. Είναι φρεσκότατα, νοστιμότατα και σας προτείνουμε να τα συνοδεύσετε με μια κανάτα Sauvignon ή ένα μπουκάλι νέο Muscadet.

Αγορές στο Παρίσι

Τα ψώνια στο Παρίσι είναι πειρασμός. Είτε πρόκειται για φουά γκρα, σοκολατάκια ή φορέματα, τα εκλεπτυσμένα καταστήματα της πόλης προσφέρουν ευχαρίστηση και τέλεια συσκευασία, που κάνει και τα ποιο μέτρια ψώνια να φαντάζουν βασιλικά. Είναι σίγουρο πως θα “ξεφύγετε” λίγο, αυτό όμως αποτελεί μέρος της γοητείας της πόλης. Οι λάτρεις των ρούχων και των επώνυμων αξεσουάρ θα πρέπει να κατευθυνθούν στην Ρυ Φραν Μπουρζουά και στην Ρυ ντε Γκρενέλ, στο Φανπουρ Σεντ Ονορέ. Η Ρυ ντε Ρεν και το Μπουλβάρ Σεν Ζερμεν είναι περιοχές με ποτό σε λογικές τιμές.

Πολυκαταστήματα & Εμπορικά κέντρα στο Παρίσι.

Au Bon Marche, Au Prentemps, Galeries Lafayette εντυπωσιακό κατάστημα με γυάλινο τρούλο, πολυτελές, ακριβό, αλλά αξίζει να το θαυμάσετε και θα απολαύσετε όλα τα περίπτερα όλων των σημαντικών σχεδιαστών μόδας μαζί, Le ΒΗV Marais, LaSamaritaine με ένα από τα καλύτερα καφέ στον τελευταίο όροφο, Μarks & Spencers, C&A, H&Μ πολύ μεγάλων διαστάσεων και ποικιλίας από ότι στην Ελλάδα. Επισκεφθείτε τα εμπορικά κέντρα Αbercrombie et Fitch, Vill’Up, Le Louvre des Antiquaires, Beaugrenelle Paris, Westfield Forum des Halles για εύκολες και μαζικές αγορές σε λίγο χρόνο.

Τι αξίζει να δείτε στο Παρίσι :

Ο Πύργος του Άιφελ ” η Βασίλισσα του Παρισιού”

Σκάλα στο άπειρο, άδειος πολυέλαιος, πύργος της Βαβέλ, κλουβί του κόσμου, τερατούργημα ή τιμημένο σύμβολο της Πόλης του Φωτός, οι χαρακτηρισμοί του πύργου του Γερμανού μηχανικού Γκυστάβ Άιφελ στα 130 και πλέον χρόνια ύπαρξης του, έχουν εξαντλήσει την γκάμα της περιγραφικής δεινότητας. Φτιάχτηκε για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την Γαλλική επανάσταση και για την Παγκόσμια έκθεση του 1889, ολοκληρώθηκε μέσα σε δυο χρόνια και έμελλε να κατεδαφιστεί μετά μια εικοσαετία. Σώθηκε χάρη στην ραδιοφωνική κεραία του. Μεγαλοπρεπείς, με ύψος 300μ. και βάρος πάνω από 7000 τόνους, αποτελείται από 15000 σιδερένια (σήμερα ατσαλένια) κομμάτια και είχε τόσους οπαδούς στον χώρο της τέχνης όταν κατασκευάστηκε, όσους και πολέμιους. Περίπου 5 εκατομμύρια άνθρωποι τον επισκέπτονται τον Πύργο του Άιφελ κάθε χρόνο για να απολαύσουν τον καφέ τους με την ποιο εντυπωσιακή θέα του Παρισιού. Βγάλτε το εισιτήριο σας μέσω διαδικτύου για να αποφύγετε τις ουρές και προπαντός μην χάσετε την νυχτερινή του μεταμόρφωση, κάτι που μπορείτε να θαυμάσετε μέσα από μια νυκτερινή κρουαζιέρα στον Σηκουάνα.

Γνωρίζετε πόσα «λίφτινγκ», «μαικ απ» «μποτοξ» και «δίαιτα» έχει υποστεί ο Πύργος του Άιφελ από το 1889 μέχρι σήμερα;  Μόνο το facelift του κόστισε 23 εκατομμύρια ευρώ.

Τόσα πολλά, που αν το γνώριζαν τα 7 εκατομμύρια τουριστών που τον επισκέπτονται κάθε χρόνο, θα έλεγαν πως αντικρίζουν την εγγονή του Γκούσταβ Άιφελ.

Παρ’ όλα αυτά, οι Γάλλοι κατάφεραν να διατηρήσουν το θαύμα αυτό αρχιτεκτονικής, που κατασκευάστηκε μέσα σε 3 μόλις χρόνια για τις ανάγκες μιας έκθεσης και κατέληξε το σύμβολο της πόλης του Παρισιού. 5.000 σχέδια κατέθεσε ο αρχιτέκτονας σιδηρών γεφυρών Γκούσταβ Άιφελ για να κερδίσει τον διαγωνισμό. 250 εργάτες μόχθησαν μαζί του για 26 μήνες για να φτιάξουν το υψηλότερο οικοδόμημα του τότε κόσμου, τον πύργο ύψους 320 μέτρων.

Οι λόγοι και καλλιτέχνες της εποχής το χαρακτήριζαν τερατούργημα στη μέση της πόλης. Παρ’ όλα αυτά κατασκευάστηκε και έλαβε 2 εκατομμύρια επισκέπτες τον πρώτο χρόνο, χωρίς την ύπαρξη ασανσέρ!  Επρόκειτο να καταστραφεί, τον έσωσε όμως η τεχνολογία. Όντας  το υψηλότερο σημείο του Παρισιού, φιλοξενούσε την κεραία του ραδιοφώνου.

Πως υπέστη ο πύργος όλες αυτές τις αισθητικές και λειτουργικές αλλαγές;

Το 1890 και 1900 ο ίδιος ο κατασκευαστής και αρχιτέκτονας Γκούσταβ Άιφελ βελτίωσε τους χώρους ροής τουριστών, τοποθέτησε ασανσέρ Οτις και φωτισμό. Παρόμοιες αλλαγές έγιναν και το 1937, με τα 4 εστιατόρια που υπήρχαν τότε στον πύργο.

Το 1982 επήλθαν οι μεγάλες αλλαγές. Σχεδόν όλα τα δοκάρια του πύργου κατέβηκαν ένα-ένα (χωρίς να το καταλάβει κανείς, φανταστείτε να γκρεμιζόταν και να ξαναχτιζόταν ένα σύμβολο!) Υπέστησαν ειδική επεξεργασία κατά της διάβρωσης και επανατοποθετήθηκαν. Ο πύργος αδυνάτησε κατά 1343 τόνους άχρηστων δοκαριών που αφαιρέθηκαν για να δώσουν χώρο στους επισκέπτες, μπήκαν νέα προστατευτικά κιγκλιδώματα  και αντικαταστάθηκαν τα ασανσέρ και ο φωτισμός.

Το 2011 ο 1^ος όροφος υπέστη ένα σημαντικό facelift, όταν απέκτησε γυάλινο πάτωμα, που κόστισε μόλις…23 εκατομμύρια ευρώ και είναι απόλυτα ασφαλές για τις ορδές τουριστών που τον επισκέπτονται το εστιατόριο του ορόφου.

Το τελευταίο “make up” έκανε Ελληνική εταιρία, που ανέλαβε πριν μερικά χρόνια το βάψιμο του Πύργου. Κέρδισε την δημοπρασία με μια πολύ καλή τιμή, αλλά εξ αιτίας του καλού αισθητικού αποτελέσματος, κέρδισε πολλές δουλειές στα Αραβικά Εμιράτα.

Η ζωή συνεχίζεται γύρω από τον Πύργο του Άιφελ που στέκει εκεί, για να μας θυμίζει ότι όταν υπάρχει όραμα και συνεργασία, όλα είναι δυνατά…

Place de la Concorde

Η μεγαλύτερη πλατεία του Παρισιού, άλλοτε πλατεία της επανάστασης, είδε πάνω από 1300 κεφάλια να πέφτουν μεταξύ των οποίων του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ’, της Μαρίας Αντουανέτας, του Δαντόν, του Ροβεσπιέρου. Σήμερα, η δημοφιλής πλατεία φιλοξενεί στο κέντρο της έναν αρχαίο Αιγυπτιακό Οβελίσκο 3000 ετών, δώρο του αντιβασιλέα της Αιγύπτου Μοχάμεντ Άλι στον Λουδοβίκο Φίλιππο το 1833.

Η Αψίδα του Θριάμβου (Αrc de Triomphe)

Eνα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του Παρισινού κύρους, δεσπόζει στον άξονα που οδηγεί ανατολικά στη Σανζ Ελιζέ, αποτελεί κεντρικό σημείο μιας κυψέλης 12 σταθερών γεμάτων κίνηση λεωφόρων, σημείο τόσου συνωστισμού αυτοκινήτων που οι Παριζιάνοι ονομάζουν “τα συγκρουόμενα”. Η σύλληψη του σχεδίου της Αψίδας έγινε από τον Ναπολέοντα, ο οποίος ξεκίνησε το μνημείο το 1806 με σκοπό να περάσουν τα νικηφόρα στρατεύματα του, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ, γιατί όταν η αψίδα ολοκληρώθηκε 30 χρόνια αργότερα, τον είχε προλάβει το βατερλώ. Ο συμβολικός της ρόλος επιβεβαιώθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, με τις παρελάσεις των νικηφόρων στρατευμάτων και το μνημείο του Αγνώστου στρατιώτη.Αξίζει να ανεβεί κανείς στην αψίδα ύψους 50μ., η θέα είναι εκπληκτική και δίνει μια σαφή εικόνα του έργου του Οσμάν.

Την 4^η Ιουλίου κάθε χρόνο, γιορτάζεται η επέτειος της πτώσης της Βαστίλης με παρελάσεις στα Ηλύσια Πεδία.

Champs Elysees (Σαν Ελιζέ)

Απλώνεται μεγαλειώδης από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι την Πλατεία Ομονοίας και αποπνέει την αίγλη του παρελθόντος. Πολλά χρωστά ο δρόμος στην Μαρία των Μεδίκων, σύζυγο του Ενρρίκου του Δ’, που την μετέτρεψε το 1616 σε αμαξωτή λεωφόρο της μόδας, και στον αρχιτέκτονα Λε Νότρ που σχεδίασε τις δενδροστοιχίες και τους κήπους που πλαισιώνουν την Κονκόρντ, από τους οποίους η λεωφόρος πήρε το όνομα της. Το 1824 η λεωφόρος γέμισε με πεζοδρόμια, συντριβάνια, καφέ και εστιατόρια πολυτελείας και πολλές διεθνείς εκθέσεις συνέβαλαν στον να γίνει παγκόσμια γνωστή. Σήμερα, το να καθίσετε σε ένα από τα διάσημα καφέ της, όπως το Gerge V, και να απολαύσετε το θέμα των κομψών Παρισινών καλλονών που περνούν μπροστά σας, είναι μια εμπειρία που δεν θα θέλατε να χάσετε.

Βαστίλη

Διάσημη με την έφοδο που πραγματοποιήθηκε στη φυλακή της το 1789, την πρώτη εξέγερση της Γαλλικής επανάστασης, η Βαστίλλη του σήμερα είναι μια περιοχή γεμάτη ζωή, μπαρ, night club, παλιούς βιομηχανικούς χώρους που έχουν μετατραπεί σε στούντιο ζωγράφων, γκαλερί, μια μαρίνα και εστιατόρια με έθνικ κουζίνα συνθέτουν ένα κομμάτι του χαρακτήρα του Παρισιού που δεν πρέπει να χάσετε.

Ο Σηκουάνας & οι 35 γέφυρες του.

Ένα αναπόσπαστο στοιχείο της πόλης αποτελεί ο ποταμός της, που την τέμνει στα δύο και σαν όλα τα μνημεία της, αποτελεί μέρος της ταυτότητας του Παρισιού. Διασχίζει 766 χλμ. από τη Βουργουνδία μέχρι την θάλασσα. Το όνομα του οφείλεται στον Ιούλιο Καίσαρα και το “λασπωμένο φίδι” που περιέγραφε ο Βερλέν το 1862 έχει μετατραπεί σήμερα σε ένα σημείο συνάντησης με ευχαριστημένους ψαράδες, πλανόδιους παλαιοβιβλιοπώλες, κλοσάρ που λαγοκοιμούνται, ερωτευμένους και τουρίστες που βολτάρουν στις όχθες του. Μια κρουαζιέρα με τα μπατώ μους (= πλοία μύγα) θα σας ξεναγήσει στις υπέροχες ιστορικές ομορφιές των γεφυρών του και θα σας δώσει την ευκαιρία να απολαύσετε το Παρίσι από μια άλλη σκοπιά.

Disneyland

Η Disneyland Paris είναι το δημοφιλέστερο μέρος ψυχαγωγίας της Ευρώπης, έχει έκταση 22 τετραγωνικών χιλιομέτρων και βρίσκεται 32 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι. Άνοιξε τις πόρτες του τη χρονιά 1992 και αποτελείται από δύο πάρκα, ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφετέριες, γήπεδο γκολφ, εμπορικό κέντρο και επιπρόσθετους χώρους αναψυχής. Κάθε χρόνο 13 εκατομμύρια άτομα επισκέπτονται την Disneyland και είναι σαφέστατα ιδανικός προορισμός ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους.

To Mουσείο του Λούβρου

Ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, συμβολίζει την  συνέχεια των Γάλλων κυβερνητών από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα και φιλοξενεί μερικά από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης της ανθρώπινης ιστορίας. Υπήρξε μεσαιωνικό κάστρο, ανάκτορο, παλάτι, αίθουσα συναυλιών, γκαλερί, θεατρική σκηνή. Δέχθηκε την εισβολή ενοίκων και μιας αποικίας καλλιτεχνών , την παράνομη εγκατάσταση καλλιτέχνιδων του καμπαρέ και εκδιδόμενων γυναικών που το μετέτρεψαν σε μια άθλια κατοικία, που μόλις γλύτωσε την κατεδάφιση το 1750, Μια δύσκολη στιγμή αντιμετώπισε το Λούβρο κατά την διάρκεια της επανάστασης, όταν ο όχλος παρ’ ολίγο να το κάψει. Το 1793 στην Γκραντ Γκαλερί άνοιξε το μουσείο της επανάστασης και αργότερα εγκαταστάθηκε ο Μέγας Ναπολέων  στο παλάτι του Κεραμικού και γιόρτασε στο Λούβρο τον γάμο του με την Μαρία Λουίζα. Εμπλούτισε το μουσείο με λάφυρα από τις εκστρατείες του και έχτισε την βόρεια πτέρυγα και πρόσθεσε ορόφους. Τις τελευταίες μεταβολές στο μουσείο του Λούβρου επέβλεψε ο Αμερικανός αρχιτέκτονας Ιμ Πέι, του οποίου η διαφανής πυραμίδα κοσμεί σήμερα την αυλή του Ναπολέοντα στο μουσείο.

Moνμάρτη

Κουρνιασμένη σε ένα λόφο καταμεσής του Παρισιού, με μια υπέροχη θέα στην πόλη του Φωτός, η Μονμάρτη υπήρξε για πολύ καιρό συνδεδεμένη με την καλλιτεχνική κοινότητα που μόλις κατάφερνε να επιβιώνει εκεί. Εδώ, ο Τουλούζ Ροτρέκ αποθανάτισε τις χορεύτριες του καν-καν και το Μουλέν Ρούζ, ενώ τα στούντιο του Bateau Lavour στέγαζαν προσωπικότητες όπως ο Πικάσο, Χουάν Γκρις και Μπρακ και γεννιόταν η τέχνη του κυβισμού στην ζωγραφική. Σήμερα οι ζωγράφοι στην Πλαζ ντυ Τέτρ ζητούν να σας φτιάξουν το πορτραίτο σας και σίγουρα μένουν σε κάποια άλλη συνοικία, αφού τα ενοίκια εδώ είναι αστρονομικά. Παρ’ όλα αυτά, καθώς θα τριγυρίζετε στα πίσω δρομάκια της πλατείας γευτείτε κρέπες αλμυρές ή γλυκιές με σαμπάνια και κιρς (λικέρ που την κάνει γλυκιά και φρουτώδης),  δεν θα μπορέσετε να μείνετε ανεπηρέαστοι από την γοητεία αυτής της συνοικίας που αποκαλύπτεται μέσα από τα ρομαντικά σκαλοπάτια της, τις δενδροστοιχίες, τα σπίτια με το μοναδικό στυλ και τον υπέροχο καθολικό ναό της.

Notre – Dame, η Παναγία των Παρισίων

Η κάθε πέτρα αυτού του σπουδαίου μνημείου δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια σελίδα της ιστορίας της Γαλλίας, αλλά και επίσης της ιστορίας τι της επιστήμης και της τέχνης έγραψε στο μυθιστόρημα του Η Παναγία των Παρισίων το 1831 ο Βίκτωρ Ουγκώ. Βρίσκεται σε ένα νησάκι μέσα στον Σηκουάνα, στην καρδιά της πόλης του φωτός και η μεγάλη της σημασία της για τον Γαλλικό λαό αποδεικνύεται και από το ότι χρησιμοποιείται ως μηδενικό σημείο για την μέτρηση των αποστάσεων στο Παρίσι. Η ανέγερση του μνημείου ξεκίνησε το 1163 και ολοκληρώθηκε το 1345, με αποτέλεσμα να είναι ένα μεταβατικό αρχιτεκτόνημα μεταξύ Ρωμανικού και γοτθικού ρυθμού. Το παρακείμενο καθολικό σχολείο ήταν φημισμένο σε όλη την Ευρώπη και συνέχεια του υπήρξε το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το 1804 το κτήριο βρισκόταν σε αθλία κατάσταση και η δριμεία κριτική του Ουγκώ κινητοποίησε την κυβέρνηση που ξεκίνησε να το αναστηλώνει το 1831, λαμβάνοντας υπ’όψιν πολλές από τις παρατηρήσεις του Ουγκώ. Σήμερα, η καμένη Παναγία των Παρισίων επισκευάζεται ξανά και δεν είναι εσωτερικά επισκέψιμη.

Το 7000 αυλών εκκλησιαστικό της όργανο μάγευε τους 6500 πιστούς που συνωστίζονταν στον ναό κάθε Κυριακή απόγευμα για να παρακολουθήσουν δωρεάν μουσικό ρεσιτάλ έχει σιγήσει, αλλά ο Γαλλικός λαός, αυτοί οι απλοί άνθρωποι (συντεχνίες μαραγκών, σιδηρουργών, υαλοποιών) που δούλεψαν αρχικά για την δημιουργία αυτού του συμβόλου πίστεως, είναι αποφασισμένοι να δουλέψουν ξανά, με το ίδιο πάθος,  για να το δουν να δεσπόζει αγέρωχο καταμεσής του Παρισιού, για ακόμη μια φορά.

Η Ιστορία του Παρισιού

Το Παρίσι κατά τη Περίοδο των Ρωμαίων

Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, οι Ρωμαίοι, αφού μετονόμασαν την περιοχή σε Λουτέτσια και όντας εγκατεστημένοι στην απέναντι Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα, έχουν αφήσει μνημεία τα οποία διασώζονται μέχρι και σήμερα. Ακόμη, η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού οδήγησε στην κατασκευή περισσότερων λουτρών, από τα οποία η εγκατάσταση στο Κλυνί βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, καθώς επικρατούσε ειρήνη μέχρι το 275 μ.Χ και ο λόγος ήταν το εμπόριο, δεν έλειπαν οι βαρβαρικές επιδρομές, που οδήγησαν τελικά στη καταστροφή της Αριστερής Όχθης. Ο πληθυσμός κατέφυγε στη Δεξιά Όχθη και επικρατούσε ειρηνικό κλίμα, ώσπου οι βόρειοι κέρδισαν τη μάχη το 486 και έτσι τελειώνει η εποχή των Ρωμαίων.

Το Μεσαιωνικό Παρίσι και ο Εκατονταετής Πόλεμος

Στη περίοδο του Μεσαίωνα, υπήρξε νέα ανάπτυξη στην οποία συνέβαλαν η εξέλιξη της γεωργίας και του εμπορίου. Η Δεξιά Όχθη κατακτήθηκε και στην Πλας ντε λα Γκρεβ (σήμερα Οτέλ ντε Βιλ) κατασκευάστηκε ένα λιμάνι και δημιουργήθηκε μια κεντρική αγορά, με το όνομα Les Halles (Λε Αλ). Ωστόσο, αν και η Δεξιά Όχθη έγινε «η εμπορική καρδιά της πόλης», η δρόμοι της ήταν μικροί και τα σπίτια μικρά και απλά. Μόνο το παλάτι με το γοτθικό παρεκκλήσι (Σεντ-Σαπέλ), η Παναγιά των Παρισίων και το Λούβρο ξεχώριζαν από την πόλη αυτή.  Αργότερα, ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο του Παρισιού, επί Φιλίππου – Αυγούστου  και έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα πανεπιστήμια στην Ευρώπη.

Το Παρίσι, επί βασιλείας του Αγίου Λουδοβίκου (1226-1270) είχε ήδη 200.000 κατοίκους και ήταν η πόλη με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στην Ευρώπη. Σημαντική στιγμή για το Παρίσι ήταν η εκλογή του πρώτου αντιπρόσωπο, του δημοτικού άρχοντα του Παρισιού το 1263.

Στα μέσα του 14^ου αιώνα ξέσπασε ο Εκατονταετής Πόλεμος, ο οποίος κράτησε έως τα μέσα του 15^ου. Το γεγονός αυτό ήταν η αφορμή για το βίαιο τέλος της μεσαιωνικής ευμάρειας που επικρατούσε την εποχή εκείνη. Οι Άγγλοι ανέλαβαν τη διοίκηση του Παρισιού και το 1358 ο δημοτικός άρχοντας Ετιέν Μαρσέλ επαναστάτησε ενάντια στον Δελφίνο Κάρολο. Τελικά, ο Μαρσέλ δολοφονήθηκε και ο Κάρολος μπορούσε να επιστρέψει στο Παρίσι. Όμως, μετά το γεγονός αυτό υπήρχε δυσπιστία μεταξύ αυτών που κυβερνούσαν τη Γαλλία και τη Πρωτεύουσα. Οι βασιλείς άρχισαν να προτιμούν τους εξοχικούς πύργους, με πρώτο και κύριο τον βασιλιά Φραγκίσκο Α’.

Μια μικρή περίοδος ευμάρειας και δημιουργίας πριν το ξεκίνημα νέου πολέμου

Κατά την εποχή της Αναγέννησης, η Ιταλοί ζωγράφοι κλήθηκαν να διακοσμήσουν το Φοντενεμπλό. Το 1530 ιδρύθηκε ένα κοσμικό εκπαιδευτικό ίδρυμα του βασιλείου, με το όνομα Κολέζ Ντε Φρανς. Εκείνη τη περίοδο υπήρχε έντονη εμμονή με την αρχαιότητα, τη λογοτεχνία, τη ποίηση και τη φιλοσοφία. Η εποχή αυτή όμως βρήκε βίαιο τέλος λόγω Θρησκευτικών Πολέμων. Τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (24 Αυγούστου 1572) ο Κάρολος Θ’ διέταξε να πάνε σε σφαγή οι προτεστάντες ευγενείς που ήταν στο Λούβρο για τον εορτασμό του γάμου του Ερρίκου των Βουρβόνων με την αδελφή του βασιλιά. Τρεις χιλιάδες ήταν οι προτεστάντες που στραγγαλίστηκαν, μαχαιρώθηκαν και ρίχτηκαν στο Σηκουάνα και έτσι, ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία υπήρχε για τα επόμενα 20 χρόνια. Ο Ερρίκος ο Δ’, πριν αποκηρύξει τον προτεσταντισμό είπε «Το Παρίσι χρειάζεται μια λειτουργία». Το τέλος των Θρησκευτικών Πολέμων σήμανε το 1594, με την είσοδο του Ερρίκου Δ’ σε ένα χαοτικό Παρίσι.

Το έργο του Ερρίκου Δ’

Ο Ερρίκος ο Δ’, όντας βασιλιάς, ήθελε να μετατρέψει τη πόλη σε μια μεγάλη πρωτεύουσα του 17ου και 18ου αιώνα, φτιάχνοντας νέες πλατείες, γέφυρες, νοσοκομεία. Ωστόσο, στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα δεν έλειπαν οι πόλεμοι από τη χώρα.

Η Επανάσταση της Σφενδόνης και ο θάνατος του Λουδοβίκου ΙΔ’

Το 1648-1652 ξέσπασε η Επανάσταση της Σφενδόνης, η οποία ήταν και η τελευταία εξέγερση στο Παρίσι πριν την Γαλλική Επανάσταση. Το πολίτευμα έγινε απόλυτη μοναρχία με τον Λουδοβίκο ΙΔ’. Αυτός, όμως, δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του χωρίς τον Κολμπέρ, υπουργού οικονομικών. Ιδρύθηκαν Βασιλικές Ακαδημίες και μια βασιλική βιοτεχνία, η Γκομπλέν που ιδρύθηκε για τις ανάγκες των Βερσαλλιών.

Στα τέλη του αιώνα, το Παρίσι και οι Βερσαλλίες έγιναν το «καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο της Ευρώπης». Ο Μεγάλος Βασιλιάς πέθανε το 1715, όμως η ζωντάνια που επικρατούσε στο Παρίσι είχε εξασθενίσει πολύ πιο πριν.

Η Γαλλική Επανάσταση, ο θάνατος του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και η τρομοκρατία

Τον Ιούλιο του 1789, ένας δημοσιογράφος με όνομα Καμίλ Ντεμουλέν είπε τη φράση «Στα όπλα!» (“Aux Armes!”), καθώς ήθελε να υπερασπιστεί τη πόλη από επίθεση του βασιλικού στρατού. Στις 14 Ιουλίου, όχλος εμφανίστηκε στη Βαστίλη και ακολούθησε μια μάχη τεσσάρων ωρών, που ήταν και η πρώτη βίαιη πράξη της επανάστασης. Το οχυρό έπεσε, απελευθερώθηκαν έξι φυλακισμένοι και ο διοικητής αποκεφαλίστηκε. Η Επανάσταση αυτή εδραιώθηκε τον Ιούλιο του 1794.

Στις  21 Ιουνίου του 1791, ο βασιλιάς, που είναι πλέον ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’, προσπάθησε να αποδράσει, αφού μεταφέρθηκε αυτός και η οικογένεια του στο παλάτι του Κεραμεικού δια της βίας. Στις 10 Αυγούστου 1972, μετά από επίθεση του παρισινού όχλου στο Παλάτι του Κεραμεικού, σκοτώθηκαν 600 Ελβετοί της βασιλικής φρουράς. Στη συνέχεια, η βασιλική οικογένεια φυλακίστηκε στο μεσαιωνικό πύργο του Ταμπλ. Το 1792 ο Βασιλιάς δικάστηκε και θανατώθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793. Τότε ξεκίνησε και η τρομοκρατία. Η βασίλισσα, απλοί πολίτες και ευγενείς φυλακίστηκαν και μετά από ένα δικαστήριο που έγινε, πήγαν στη πλατεία των εκτελέσεων της Επανάστασης. Ο Ροβεσπιέρος, που είχε την ηγεσία στην Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας, το 1794 και μήνα Μάρτιο έκανε κάποιες ενέργειες, οι οποίες τελικά τον οδήγησαν στη σύλληψη, αφού κινήθηκαν εναντίον του οι βουλευτές της Συνέλευσης. Έπειτα το έσκασε και ενώ ζήτησε βοήθεια από τους κατοίκους του Παρισιού, ο λαός δεν ανταποκρίθηκε. Τελικά πέθανε στις 28 Ιουλίου του 1794, όπου είχε λάβει τέλος και η Επανάσταση, όπως και η τρομοκρατία.

Ο Ναπολέων και η ανάγκη για αναδόμηση της Πρωτεύουσας

Η περίοδος που ακολούθησε μετά τα χρόνια της τρομοκρατίας ήταν γεμάτη σεξουαλική ελευθερία. Δηλαδή, άντρες και γυναίκες χόρευαν όλη νύχτα στο Café Frascati. Η Ιωσηφίνα ντε Μποαρνέ, που ήταν μία από τις πιο κομψές γυναίκες του Παρισιού την εποχή εκείνη, το 1796 ερωτεύτηκε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ανερχόμενο στρατηγό. Οκτώ χρόνια αργότερα έγινε Αυτοκράτειρα των Γάλλων. Ωστόσο, και ο Ναπολέων αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας των Γάλλων αφού πρώτα έγινε Πρώτος Ύπατος της Δημοκρατίας.

Αργότερα, στόχος ήταν η αναδόμηση  του Παρισιού και έτσι, με αρχιτέκτονες τους Περσιέ και Φοντέν το Παρίσι έγινε πλούσιο από μνημεία, ναούς και δρόμους. Υπήρχε επίσης εξελικτική πορεία και στις υποδομές, με την κατασκευή γέφυρας, δημιουργία δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης κ.α. Οι ιδέες και τα σχέδια που είχε ο Ναπολέων για τη Γαλλία προσέθεσαν κύρος στη πόλη.

Νέα εξέγερση και νέα πρόσωπα στην εξουσία

Πριν ανέβει στην εξουσία ο Ναπολέοντας Γ’, η χώρα βρισκόταν υπό τις συνθήκες μιας άτυχης μοναρχίας (Παλινόρθωση). Το 1830 γίνεται μια εξέγερση, η οποία μετατρέπεται σε επανάσταση και στην εξουσία έρχεται ο Λουδοβίκος-Φίλιππος της Ορλεάνης. Η χώρα δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, καθώς δεν έλειπαν οι απεργίες και οι δολοφονίες, όπως και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Το 1848 έρχεται το τέλος της «Μοναρχίας του Ιούλη» και στην εξουσία έρχεται ο Λουδοβίκος Ναπολέοντας.

Η μεταμόρφωση του Παρισιού και η νέα σύγκρουση

Ο Ναπολέοντας Γ’ προχώρησε σε εφαρμογή ενός πολεοδομικού σχεδίου και μέσα σε 18 χρόνια το Παρίσι μεταμορφώθηκε με  τον Ζορζ Οσμάν. Έτσι, μέσα σε 50 έτη, από το 1800 έως το 1850 ο πληθυσμός της πρωτεύουσας ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο. Ο Οσμάν έφτιαξε πάρκα, πλατείες και κατασκεύασε δρόμους. Η μεταμόρφωση ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία επιπλέον πάρκων πλατειών και επίσης μιας κεντρικής αγοράς και μιας δημόσιας εταιρίας.

Η περίοδος χάριτος δεν συνεχίστηκε για πολύ, αφού το 1870 γίνεται ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος και ακολούθησε η πολιορκία του Παρισιού και η Κομμούνα του Παρισιού (μεγάλη επαναστατική κινητοποίηση). Οι ριζοσπάστες ήταν αυτοί οι οποίοι ανακήρυξαν την ελεύθερη Κομμούνα. Μέσα σε μια εβδομάδα θανατώθηκαν περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι.

Μνημεία των Διεθνών Εκθέσεων

Τα μεγάλα μνημεία που άφησαν οι Διεθνείς Εκθέσεις ήταν ο πύργος του Άιφελ, το Παλέ ντε Σαγιό και το Πον Αλεξάντρ ΙΙΙ. Το 1900 εμφανίστηκαν το Γκραν και το Πτι Παλέ, μια χρονιά όπου το Παρίσι ανακηρύχθηκε «Πρωτεύουσα του Κόσμου» και η Γαλλία έγινε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές αυτοκρατορίες.

Αλλαγή διάθεσης και η επανάσταση των τεχνών

Από το 1880 και μετά, υπήρχε μια διάθεση πιο δημιουργική. Η ποίηση εκφράστηκε από τους Συμβολιστές, ένας εκ των οποίων είναι ο Μαλαρμέ, οποίος είναι και ο σπουδαιότερος. Επίσης, έρχεται στο προσκήνιο η μοντέρνα ζωγραφική, με εκπροσώπους τους Γκογκέν και Βαν Γκογκ. Οι Πικάσο, Λεζέ, Ντερέν, Ντελονέ, Ματίς και Μπρακ έθεταν τα θεμέλια της ζωής του 20ού αιώνα. Στη δεκαετία του 1920 υπήρξε επανάσταση στο θέατρο, τη μουσική, το μπαλέτο και τη λογοτεχνία. Επιπροσθέτως, με την εμφάνιση του ομιλούντος κινηματογράφου, οι αμερικάνικες ταινίες κυριάρχησαν στο Παρίσι και αργότερα ακολούθησε η τζαζ και η «μαύρη κουλτούρα». Τρεις διεθνείς εκθέσεις απέδειξαν στο κόσμο ότι η γαλλική κουλτούρα δεν είχε πεθάνει, το άκρως αντίθετο. Η παγκόσμια έκθεση που έγινε το 1937 άφησε σημαντικά αρχιτεκτονικά ίχνη: το Palais de Tokyo και το Palais de Chaillot. Μέσα στα έργα της έκθεσης ήταν συμπεριλαμβανόμενο το έργο «Η Γκουέρνικα» του Πικάσο.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η κατεχόμενη πόλη

Το 1939 ξεσπά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου οι Γάλλοι, έχοντας τραυματικές εμπειρίες από τον Πρώτο Πόλεμο, έφυγαν από την Πρωτεύουσα. Άλλοι λιποτάκτησαν, άλλοι συνελήφθησαν. Όταν μπήκαν τα γερμανικά τανκς στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου, είχε μείνει μόνο το ένα τέταρτο των κατοίκων στη πρωτεύουσα. Στους Γερμανούς δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιούν το Παρίσι ως «στρατηγείο» τους για την κατεχόμενη ζώνη. Η Γαλλία είχε γίνει πλέον αποικία των Γερμανών. Στο  Παρίσι οι Παριζιάνοι έμαθαν να ζουν με τους Γερμανούς ανάμεσά τους. Οι ελλείψεις είχαν γίνει πλέον μέρος της καθημερινής ζωής και υπήρχε άνοδος του κόστους ζωής και της θνησιμότητας. Τον Ιούλιο του 1942, μεταφέρθηκαν 13.000 Εβραίοι σε ένα αθλητικό στάδιο και από εκεί πήγαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Ζαν Μουλέν, πολιτικός αριστερής ιδεολογίας, πήγε με αλεξίπτωτο και ο σκοπός του ήταν να συντονίσει τα περιφερειακά δίκτυα μπαίνοντας στο κίνημα. Τελικά όμως ο Μουλέν συνελήφθη και εκτελέστηκε τον Ιούνιο του 1943. Όσο περνούσε ο καιρός οι διαδηλώσεις και οι απεργίες πλήθαιναν ώσπου στις 26 Αυγούστου έγινε η απελευθέρωση.